Οι πληγές του ψυχοθεραπευτή που θεραπεύουν τους άλλους…

Ό,τι είμαι σήμερα σε θέση να προσφέρω στους θεραπευόμενούς μου που μ’ εμπιστεύονται, ό,τι αληθινά γνωρίζω, δεν το πήρα από τα βιβλία.

Δεν μου το πρόσφεραν οι δάσκαλοί μου, οι σπουδές ψυχολογίας που έκανα, ούτε η εκπαίδευση μου στην ψυχοθεραπεία.

Ούτε οι μετεκπαιδεύσεις και το διδακτορικό μου.

Το αντίθετο: η περίπλοκη ορολογία των θεωριών, η αποστασιοποίησή τους από την βιωμένη πραγματικότητα, με εμπόδισαν για πολύ καιρό να δω την αλήθεια.

Μόνο το καταπιεσμένο, κακοποιημένο, βουβό στο κλάμα, μεστό στον πόνο παιδί που έκρυβα για χρόνια μέσα μου, που –μέσα στην προσωπική ατομική & ομαδική μου ψυχοθεραπεία- βρήκε τις λέξεις για να μου διηγηθεί τη αλγεινή του ιστορία.

Μόνο αυτό το παιδί, συνδέοντάς με με ό,τι φοβόμουν κι έλπιζα μαζί, μου έδειξε τον δρόμο προς την ελευθερία από τα προσωπεία.

Πώς;

Αφηγούμενο  στον αναδυόμενο μέσα μου ενήλικα τις τραυματικές του απώλειες, που για να επιβιώσει, τις μετασχημάτισε σε πηγές ελπίδας, δημιουργικότητας, νοήματος, και θεραπευτικής δύναμης…

τα δάκρυα στην ψυχοθεραπεία (διαβάστε το ΕΔΩ!)