Η ψυχολογία του θυμού: Φόβος και αγαπητική αγκαλιά

Όταν σου επιτίθεται –συνήθως- φραστικά ένας θυμωμένος άνθρωπος, συνήθως επιλέγεις από το ρεπερτόριο των συμπεριφορών σου την αυτοματοποιημένη αντίδραση της αντεπίθεσης.

Νιώθοντας, λες κι από πάντα, εσωτερικά απειλημένος απ’ τον δικό σου φόβο, εύκολα τον αναγνωρίζεις στο πρόσωπο του επιτιθέμενου, και διαλέγεις να αμυνθείς στον φόβο του δικού σου φόβου, υιοθετώντας την ταχτική της αντεπίθεσης.

Ο άνθρωπος όμως που οργισμένος σου επιτίθεται είναι πάντα ένας μπερδεμένος άνθρωπος.

Πάμφτωχος σε επίγνωση των πραγματικών του συναισθημάτων.

Είναι κάποιος που αρνείται την ευαλωτότητα του επειδή έχει μάθει να την βιώνει σαν απειλή για την εσωτερική του συνοχή.

Αν εσύ, όμως, αρνηθείς την βολική –και για σένα- θέση που πάει να σου δώσει, επειδή έχεις επανειλημμένα δει την αναποτελεσματικότητά της.

Αν, για μια στιγμή, δραπετεύσεις από την λαίλαπα των αυτοματοποιημένων σου αντιδράσεων.

Αν συμπονέσεις αυτόν τον φοβισμένο άνθρωπο που τόσα του λείπουν, επειδή έχεις μάθει – ή επειδή το θες διακαώς να μάθεις- να δείχνεις συμπόνια σε σένα, τον φοβισμένο.

Αν, συμβολικά – ή κυριολεκτικά!- τον αγκαλιάσεις την ώρα που πάει να σε «γρονθοκοπήσει» (κακοποιώντας μέσα του το διψασμένο για φροντίδα παιδί του),

Τότε καταργείς την πραγματική αιτία του φόβου που κρύβεται πίσω από τον θυμό του.

Καταργείς μέσα του –έστω και για λίγο- το βίωμα, το έλλειμμα αγάπης, την αφορμή όλων των δυστυχιών του.

Ακινητοποιείς τα παθογενή του αντανακλαστικά, γιατί του προσφέρεις την «λύση», την απάντηση στο αληθινό του αίτημα, που είναι και το μόνο δικό σου αίτημα.

Είναι σαν να του λες με ασφαλή, καθαρό κι αφομοιώσιμο τρόπο:

«Αδερφέ μοιάζουμε σαν δύο σταγόνες νερό.

Θέλω, όσο τίποτε άλλο, να σε καταλάβω.

Έχω την ανάγκη σου κι εσύ την δική μου.

 Είμαι κοντά σου, γιατί δεν μπορώ και δεν θέλω να υπάρξω μακριά σου.

Πονάω κι εγώ μαζί σου.

Δεν απειλείσαι από μένα, ούτε από τον φόβο σου, αφού εγώ, επειδή έχω την ανάγκη να σε αγαπήσω, σε αποδέχομαι, εσένα και μαζί με σένα δέχομαι και τον φόβο σου.

Ο θυμός σου, ξέχνα τον. Δεν υπάρχει.

Και τους δυο μας, μέχρι αυτήν την στιγμή, μας ένωνε ο κοινός φόβος μας, ο φόβος της αγάπης.

Από δω και στο εξής, μας συνδέει η κοινή μας επιθυμίας να υπάρξουμε εν αγάπη, να  αγαπηθούμε…».

Αυτή η παράδοξη αντίσταση-αντίδραση, αυτό το «σοκ της αγάπης» είναι το μοναδικό αντίδοτο σε όλον τον προσωπικό σου πόνο, σε όλα τα προβλήματά σου, στα προβλήματα όλων των άλλων, και όλης της ανθρωπότητας…

Διαβάστε ΕΔΩ ένα σχετικό άρθρο!