Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2014

Η Ψυχολογία πίσω από το "μ' αγαπάς...;"

Του λέει αναστατωμένη, αλλά με λανθάνουσα ενοχή: "Μ' αγαπάς; Σου έλειψα καθόλου σήμερα;..."

(θα ήθελε αν μπορούσε, αν τολμούσε, να τον κοιτάξει στα μάτια και να του πει:
"Μου λείπει αυτή που κάποτε αγάπησες: εγώ. Κι επειδή δεν είμαι σε επαφή μαζί της, έγινα ζητιάνα, περιμένω να γεμίζω το κενό της δικής μου ψυχής με τα ψίχουλα της δικής σου επιβεβαίωσης.

Με πονάει που δεν ξέρω ποια είμαι. Που δεν ξέρω ακόμη ποια θέλω να γίνω. Που δεν ξέρω καν αν θέλω να γίνω...

Φοβάμαι όλα αυτά να τα συνειδητοποιήσω. Σε ρωτάω αν σου λείπω, για να μην δω κατάματα όλα αυτά που πραγματικά μου λείπουν. Για να μην πονέσω περισσότερο με αυτά που θ' αντικρύσω.

Βάζω μπροστά ένα ψευδοαίτημα για να μην αναρωτηθώ για τα πιο καυτά μου αιτήματα. Όχι, δεν είσαι -μόνο- εσύ που μου λείπεις! Ούτε η δική σου επιβεβαίωση... Μου λείπει η χαρά των στιγμών που απολαμβάνω μονάχη μου τον εαυτό μου. Η λύτρωση των στιγμών που γεμίζουν από την αυτάρκεια της δικής μου ανένοχης παρουσίας.

Ξέρω από πριν τι θα μου απαντήσεις: Θα μου πεις, σαν από τυφλοσούρτη, "ναι, αγάπη μου, φυσικά και μου έλειψες! Φυσικά και σ' αγαπώ!..."

Για λίγα δευτερόλεπτα θα επαναπαυτώ στο μαξιλαράκι της λήθης μου, και μετά τα αληθινά μου ερωτήματα θα εξακολουθούν να παραμένουν αναπάντητα, γιατί ποτέ πραγματικά δεν τα έθεσα.

Τελικά, λες, αγάπη μου, αφήνοντας τα ερωτήματά μου αδιατύπωτα κι αναπάντητα, λες -σκόπιμα- να συγκεντρώνω στα μύχια της ψυχής μου πόνο μυστικό και νόημα ανεκπλήρωτο; λες μήπως έτσι να παρατείνω την ηδονή της αγωνίας μου για το ποιο θα είναι το τέλος της ταινίας που , αν και κλήθηκα να είμαι πρωταγωνίστρια, στριμώχνομαι σε ένα ρόλο κομπάρσας...; λες;...)

Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2014

Η Ψυχολογία της νεύρωσης: Υπαρξιακό κενό και ψυχοθεραπεία

Το μείζον πρόβλημα το οποίο εδράζεται τόσο στον πυρήνα όλων των ψυχικών παθήσεων, όσο και στις μη διαγνωσμένες προβληματικές και ψυχοφθόρες διαπροσωπικές κι ενδοπροσωπικές καταστάσεις, είναι το γεγονός πως ο σύγχρονος άνθρωπος αιωρείται χωρίς επίγνωση ανάμεσα στα δύο άκρα, της αγωνίας και της ανίας.

Η νευρωτική δομή του πολιτισμού μας ορίζει ως σκοπό της ζωής του ανθρώπου την ευτυχία, με την έννοια της απάνεμης εκείνης διασχεσιακής και ενδοψυχικής συνθήκης, στην οποία απουσιάζουν οι εντάσεις και οι όποιες συγκρούσεις τις προκαλούν.

Η φύση όμως της ανθρώπινης ψυχής εγγενώς κι αδιαλείπτως αναζητά προσωπικό κι επαρκές νόημα στην ίδια την ζωή, την ατομική και την συλλογική.

Η εμπειρία μου, καθώς δουλεύω προσπαθώντας να βοηθώ ανθρώπους που κυρίως αντιμετωπίζουν σχεσιακές κι άλλες δυσκολίες, μου δείχνει πως υπάρχει μια σημαντική παρανόηση: Ο άνθρωπος χρειάζεται σκοπό και νόημα.

Δεν έχει ανάγκη να ζει σε μια κατάσταση χωρίς εντάσεις.  Ούτε είναι προτεραιότητα του η αποφόρτιση της έντασης που προκύπτει από τις συγκρούσεις του που βιώνει μέσα του και στις σχέσεις του με τους άλλους με κάθε τίμημα.

Χρειάζεται πρώτα απ’ όλα να αποκτήσει επίγνωση της απόστασης που χωρίζει αυτό που  άνθρωπος είναι σήμερα από εκείνο που οφείλει και θέλει ακόμα να γίνει.

Ο ψυχοθεραπευτής χρειάζεται να του αφυπνίσει την θέληση του για νόημα, υποβοηθώντας τον στην παραπάνω συνειδητοποίηση.

Η ψυχική ισορροπία είναι μια συνθήκη που επιτυγχάνεται μέσα από το βίωμα ορισμένου βαθμού υπαρξιακής έντασης. Της έντασης που δημιουργεί η επίγνωση της κλήσης του ενός ψυχικού-υπαρξιακού καθήκοντος, μιας εκκρεμότητας που αναμένει την εκπλήρωσή της.

Πολύ συχνά οι παραφυάδες της νευρωτικής δομής (κατάθλιψη, κρίσεις πανικού, ανεξέλεγκτη οργή, κατατονική συμπεριφορά) παρεισφρέουν στην ατομική ψυχική ζωή ως απεγνωσμένες απόπειρες διευθέτησης του υπαρξιακού κενού, της αστοχίας στην κατασκευή προσωπικού νοήματος, αγκαλιάζοντας ο ασθενής ασφυχτικά τον αντίθετο πόλο της ανίας, που είναι η αγωνία…

Νέο Βιβλίο για την Ψυχοθεραπεία! "Το Ψυχοθεραπευτικό Ταξίδι"... (Διαβάστε εδώ περισσότερα)