Το μείζον πρόβλημα το οποίο εδράζεται τόσο στον πυρήνα όλων των ψυχικών παθήσεων, όσο και στις μη διαγνωσμένες προβληματικές και ψυχοφθόρες διαπροσωπικές κι ενδοπροσωπικές καταστάσεις, είναι το γεγονός πως ο σύγχρονος άνθρωπος αιωρείται χωρίς επίγνωση ανάμεσα στα δύο άκρα, της αγωνίας και της ανίας.
Η νευρωτική δομή του πολιτισμού μας ορίζει ως σκοπό της ζωής του ανθρώπου την ευτυχία, με την έννοια της απάνεμης εκείνης διασχεσιακής και ενδοψυχικής συνθήκης, στην οποία απουσιάζουν οι εντάσεις και οι όποιες συγκρούσεις τις προκαλούν.
Η φύση όμως της ανθρώπινης ψυχής εγγενώς κι αδιαλείπτως αναζητά προσωπικό κι επαρκές νόημα στην ίδια την ζωή, την ατομική και την συλλογική.
Η εμπειρία μου, καθώς δουλεύω προσπαθώντας να βοηθώ ανθρώπους που κυρίως αντιμετωπίζουν σχεσιακές κι άλλες δυσκολίες, μου δείχνει πως υπάρχει μια σημαντική παρανόηση: Ο άνθρωπος χρειάζεται σκοπό και νόημα.
Δεν έχει ανάγκη να ζει σε μια κατάσταση χωρίς εντάσεις. Ούτε είναι προτεραιότητα του η αποφόρτιση της έντασης που προκύπτει από τις συγκρούσεις του που βιώνει μέσα του και στις σχέσεις του με τους άλλους με κάθε τίμημα.
Χρειάζεται πρώτα απ’ όλα να αποκτήσει επίγνωση της απόστασης που χωρίζει αυτό που άνθρωπος είναι σήμερα από εκείνο που οφείλει και θέλει ακόμα να γίνει.
Ο ψυχοθεραπευτής χρειάζεται να του αφυπνίσει την θέληση του για νόημα, υποβοηθώντας τον στην παραπάνω συνειδητοποίηση.
Η ψυχική ισορροπία είναι μια συνθήκη που επιτυγχάνεται μέσα από το βίωμα ορισμένου βαθμού υπαρξιακής έντασης. Της έντασης που δημιουργεί η επίγνωση της κλήσης του ενός ψυχικού-υπαρξιακού καθήκοντος, μιας εκκρεμότητας που αναμένει την εκπλήρωσή της.
Πολύ συχνά οι παραφυάδες της νευρωτικής δομής (κατάθλιψη, κρίσεις πανικού, ανεξέλεγκτη οργή, κατατονική συμπεριφορά) παρεισφρέουν στην ατομική ψυχική ζωή ως απεγνωσμένες απόπειρες διευθέτησης του υπαρξιακού κενού, της αστοχίας στην κατασκευή προσωπικού νοήματος, αγκαλιάζοντας ο ασθενής ασφυχτικά τον αντίθετο πόλο της ανίας, που είναι η αγωνία…
Νέο Βιβλίο για την Ψυχοθεραπεία! "Το Ψυχοθεραπευτικό Ταξίδι"... (Διαβάστε εδώ περισσότερα)
Η νευρωτική δομή του πολιτισμού μας ορίζει ως σκοπό της ζωής του ανθρώπου την ευτυχία, με την έννοια της απάνεμης εκείνης διασχεσιακής και ενδοψυχικής συνθήκης, στην οποία απουσιάζουν οι εντάσεις και οι όποιες συγκρούσεις τις προκαλούν.
Η φύση όμως της ανθρώπινης ψυχής εγγενώς κι αδιαλείπτως αναζητά προσωπικό κι επαρκές νόημα στην ίδια την ζωή, την ατομική και την συλλογική.
Η εμπειρία μου, καθώς δουλεύω προσπαθώντας να βοηθώ ανθρώπους που κυρίως αντιμετωπίζουν σχεσιακές κι άλλες δυσκολίες, μου δείχνει πως υπάρχει μια σημαντική παρανόηση: Ο άνθρωπος χρειάζεται σκοπό και νόημα.
Δεν έχει ανάγκη να ζει σε μια κατάσταση χωρίς εντάσεις. Ούτε είναι προτεραιότητα του η αποφόρτιση της έντασης που προκύπτει από τις συγκρούσεις του που βιώνει μέσα του και στις σχέσεις του με τους άλλους με κάθε τίμημα.
Χρειάζεται πρώτα απ’ όλα να αποκτήσει επίγνωση της απόστασης που χωρίζει αυτό που άνθρωπος είναι σήμερα από εκείνο που οφείλει και θέλει ακόμα να γίνει.
Ο ψυχοθεραπευτής χρειάζεται να του αφυπνίσει την θέληση του για νόημα, υποβοηθώντας τον στην παραπάνω συνειδητοποίηση.
Η ψυχική ισορροπία είναι μια συνθήκη που επιτυγχάνεται μέσα από το βίωμα ορισμένου βαθμού υπαρξιακής έντασης. Της έντασης που δημιουργεί η επίγνωση της κλήσης του ενός ψυχικού-υπαρξιακού καθήκοντος, μιας εκκρεμότητας που αναμένει την εκπλήρωσή της.
Πολύ συχνά οι παραφυάδες της νευρωτικής δομής (κατάθλιψη, κρίσεις πανικού, ανεξέλεγκτη οργή, κατατονική συμπεριφορά) παρεισφρέουν στην ατομική ψυχική ζωή ως απεγνωσμένες απόπειρες διευθέτησης του υπαρξιακού κενού, της αστοχίας στην κατασκευή προσωπικού νοήματος, αγκαλιάζοντας ο ασθενής ασφυχτικά τον αντίθετο πόλο της ανίας, που είναι η αγωνία…
Νέο Βιβλίο για την Ψυχοθεραπεία! "Το Ψυχοθεραπευτικό Ταξίδι"... (Διαβάστε εδώ περισσότερα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου