.jpg)
Του λέει
αναστατωμένη, αλλά με λανθάνουσα ενοχή: "Μ' αγαπάς; Σου έλειψα καθόλου
σήμερα;..."
(θα ήθελε αν
μπορούσε, αν τολμούσε, να τον κοιτάξει στα μάτια και να του πει:
"Μου λείπει αυτή
που κάποτε αγάπησες: εγώ. Κι επειδή δεν είμαι σε επαφή μαζί της, έγινα ζητιάνα,
περιμένω να γεμίζω το κενό της δικής μου ψυχής με τα ψίχουλα της δικής σου
επιβεβαίωσης.
Με πονάει που δεν
ξέρω ποια είμαι. Που δεν ξέρω ακόμη ποια θέλω να γίνω. Που δεν ξέρω καν αν θέλω
να γίνω...
Φοβάμαι όλα αυτά να
τα συνειδητοποιήσω. Σε ρωτάω αν σου λείπω, για να μην δω κατάματα όλα αυτά που
πραγματικά μου λείπουν. Για να μην πονέσω περισσότερο με αυτά που θ' αντικρύσω.
Βάζω μπροστά ένα
ψευδοαίτημα για να μην αναρωτηθώ για τα πιο καυτά μου αιτήματα. Όχι, δεν είσαι
-μόνο- εσύ που μου λείπεις! Ούτε η δική σου επιβεβαίωση... Μου λείπει η χαρά
των στιγμών που απολαμβάνω μονάχη μου τον εαυτό μου. Η λύτρωση των στιγμών που
γεμίζουν από την αυτάρκεια της δικής μου ανένοχης παρουσίας.
Ξέρω από πριν τι θα
μου απαντήσεις: Θα μου πεις, σαν από τυφλοσούρτη, "ναι, αγάπη μου, φυσικά
και μου έλειψες! Φυσικά και σ' αγαπώ!..."
Για λίγα δευτερόλεπτα
θα επαναπαυτώ στο μαξιλαράκι της λήθης μου, και μετά τα αληθινά μου ερωτήματα
θα εξακολουθούν να παραμένουν αναπάντητα, γιατί ποτέ πραγματικά δεν τα έθεσα.
Τελικά, λες, αγάπη
μου, αφήνοντας τα ερωτήματά μου αδιατύπωτα κι αναπάντητα, λες -σκόπιμα- να
συγκεντρώνω στα μύχια της ψυχής μου πόνο μυστικό και νόημα ανεκπλήρωτο; λες
μήπως έτσι να παρατείνω την ηδονή της αγωνίας μου για το ποιο θα είναι το τέλος
της ταινίας που , αν και κλήθηκα να είμαι πρωταγωνίστρια, στριμώχνομαι σε ένα
ρόλο κομπάρσας...; λες;...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου