Ψυχολογία και γλώσσα: Για την θεραπεία του φόβου και της κατάθλιψης

Η «γλώσσα των προβλημάτων» σου δημιουργεί μόνο προβλήματα…

Έχεις ποτέ συνειδητοποιήσει ότι τα περισσότερα προβλήματα στη ζωή σου οφείλονται στο ότι έχεις μάθει να μιλάς και να σκέπτεσαι λάθος!;

Το ότι βιώνεις τον εαυτό και –συχνά- την καθημερινότητα σου ως πηγή θλίψης, παραπόνων, φόβων, και δυστυχίας είναι αποτέλεσμα του τρόπου με τον οποίο σκέφτεσαι και μιλάς!

Η "γλώσσα" των φόβων είναι αυτή που σε έμαθε να βαριέσαι, να δραπετεύεις, να επιτίθεσαι, να εκδικείσαι, να μεμψιμοιρείς, να υποκρίνεσαι, και να κομπάζεις.

Δεν φεύγουν οι φόβοι ενόσω συνεχίζεις να τους τροφοδοτείς μέσα από τις λέξεις που χρησιμοποιείς, από τις αυτο-απαξιωτικές σου σκέψεις.

Ο μόνος τρόπος να αφήσεις τους φόβους είναι -αφού τους κοιτάξεις κατάματα, και πενθήσεις τον χρόνο που έχασες δεσμεύοντας την ενέργεια της ψυχής σου σ' αυτούς- να αντικαταστήσεις την "γλώσσα του φόβου" με αυτήν των "ονείρων"....

Τις περισσότερες φορές που ανοίγεις το στόμα σου μιλάς στον εαυτό σου και στους άλλους για «δυσκολίες», για «κρίση», για «αδυναμίες», και για «προβλήματα».

Αναλύοντας τα προβλήματα και μιλώντας για αυτά πιστεύεις πως θα τα αντιμετωπίσεις αποτελεσματικά.

Λάθος! Μιλώντας την «γλώσσα» των προβλημάτων, γίνεσαι ο ίδιος ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα, ενώ το αληθινό σου δυναμικό μένει αχρησιμοποίητο!

Δεν έχεις καθόλου εκπαιδευτεί να μιλάς ευχαριστιακά, για λύσεις, και κυρίως, για όνειρα…! Για τις πιο ευοίωνες σου σκέψεις & επιθυμίες που υπερβαίνουν κάθε ρεαλιστική προοπτική…

Δώσε στον εαυτό σου την ευκαιρία να μιλήσει για το «όνειρό σου».

Μάθε να ονειρεύεσαι…

Αναγνώρισε βιωματικά την επίδραση που έχει αυτή η νέα «γλώσσα των δυνατοτήτων» στα συναισθήματα και στην ζωή σου, σήμερα και στο μέλλον… 

Διαβάστε ΕΔΩ ένα σχετικό άρθρο: http://www.aftognosia.gr/2010-07-20-21-40-13/175-2014-02-22-15-57-02.html

Ψυχοθεραπεία: Από την αυτεπίγνωση στην υπέρβαση

Κατά τη γνώμη μου, η υπαρξιακά προσανατολισμένη φιλοσοφία και ψυχοθεραπεία πρέπει να στοχεύει στο να οδηγεί τον άνθρωπο να ζήσει, να κοινωνεί, να αφομοιώνει βιωματικά & δημιουργικά το γεγονός της ύπαρξής του.

Να τον οδηγεί στο να δρέπει τους καρπούς του δέντρου της ζωής, όχι του δέντρου της γνώσης του καλού & του κακού, που οδηγεί στον θάνατο.

Η κατανόηση του εαυτού, η χρήση της λογικής και της ηθικής είναι μέσα της ψυχοθεραπείας, μόνο στον βαθμό που υπηρετούν την υπέρλογη κινητικότητα της ψυχής προς την απελευθερωτική υπέρβαση των παραπάνω μέσων.

Ο σκοπός, που χρειάζεται να υπερβαίνει τους επιμέρους στόχους, είναι η ελευθερία του ανθρώπου από την αυταπάτη της αναγκαιότητας, η βιωμένη αποκάλυψη της πίστης και της ελπίδας, έξω από τις καθησυχαστικές βεβαιότητες της σύμπραξης ηθικής-λογικής, που τον αλυσοδένουν στην φαντασίωση της αυτάρκειας του, αποκύημα της θεωρητικής γνώσης του εαυτού και του κόσμου.

Διαβασε εδω το σχετικό άρθρο: http://www.aftognosia.gr/atomiki-psixotherapia/194-2014-03-23-15-46-44.html

Για την ψυχολογία της αποφυγής των σχέσεων με τους άλλους...

Τα μέσα κοινωνικής διαδικτύωσης (βλεπε fb) γίνονται όλο και πιο δημοφιλή.

Οι περισσότεροι άνθρωποι αποφεύγουν την κατ' ουσία σχέση με τους άλλους.
Η δημιουργία μιας κατ' ουσίαν σχέσης με έναν άλλο άνθρωπο πλήττει καίρια την ψευδαίσθηση της ασφάλειας και της αυταρέσκειας, στην οποία οι πιο πολλοί από μας, συνειδητά & ασυνείδητα, στοχεύουμε.

Οι περισσότεροι -όχι μόνο αρκούνται, αλλά- ασυνείδητα επιδιώκουν, -με τίμημα την σε βάθος αυτογνωσία και την ανάδυση των κρυμμένων τους δυνατοτήτων- επιφανειακές και αναλώσιμες σχέσεις με τους άλλους.

Στοχεύουν και τέρπονται από το λίγο, αφού λίγες θεωρούν τις δυνάμεις τους, λίγη διάθεση έχουν να επενδύσουν στο άγνωστο, και ακόμα λιγότερο έχουν επίγνωση του φόβου τους μπροστά στην εγγυημένη ανατροπή της αυτοεικόνας τους, για την διασφάλιση της οποίας έχουν χτίσει το βασικό πλέγμα των διαπροσωπικών τους δεσμών.

Η κατ' ουσίαν σχέση με τον άλλον σε εκθέτει στον «κίνδυνο» να αντικρίσεις λιγότερο οικείες πλευρές του εαυτού σου, τις οποίες θέλεις συνήθως να αποφύγεις με κόστος την αποκάλυψη της κρυμμένης σου ζωτικότητας και δύναμης.

Έχεις χρόνια αγωνιστεί για να χτίσεις ένα πλαίσιο αντίληψης & διάδρασης που αναπαράγει την εσωτερική φτώχεια, ενώ ασυνείδητα δημιουργεί τις προϋποθέσεις για ενδοψυχική επανάσταση, αναδεικνύοντας την όποια κρίση στη ζωής σου ως την μοναδική ελπιδοφόρα συνθήκη για την εκχέρσωση κι ανατροπή του αμετακίνητου και δυσλειτουργικού σου εαυτού.

Διάβασε εδώ ένα σχετικό άρθρο: http://www.aftognosia.gr/2010-07-20-21-41-08/213----lr--.html

Η ψυχολογια του έρωτα: Ξεκίνα από σένα

Οι συντροφικές σχέσεις δεν είναι δυνατόν να βελτιωθούν ακολουθώντας οι ενδιαφερόμενοι τις «συνταγές βελτίωσης» του σεξολόγου, ή του γραμμικά σκεπτόμενου ειδικού της ψυχικής υγείας.

Οι λύσεις του τύπου: «περιποιήσου τον εαυτό σου», «υιοθέτησε νέες σεξουαλικές συνήθειες & πρακτικές», «γίνε πιο θελκτική/ ός στον/στην σύντροφό σου», και τα παρόμοια είναι εκ προοιμίου καταδικασμένες σε αποτυχία.

Αν δεν πάρεις την θαρραλέα απόφαση να κοιτάξεις βαθιά μέσα σου με στόχο να αναθεωρήσεις την πορεία της προσωπικής σου ζωής και αυτο-αντίληψης.

Αν δεν κάνεις τον όποιο ερωτισμό σου εργαλείο θέασης του κόσμου –ενός κόσμου εγγενώς ερωτικού!- κι αντίληψης των πιο απλών στιγμών της καθημερινότητάς σου.

Αν πιο απλά, δεν «ερωτευθείς» τις πιο καταφρονημένες αλλά και αθέατες πλευρές του εαυτού σου, και δεν αρχίσεις να βιώνεις, όχι ως υποχρέωση, αλλά ευχαριστιακά την παρουσία σου σ’ αυτήν την ζωή.

Αν δεν πάψεις να αναστέλλεις με χίλια προσχήματα την αυθεντικότητά σου και την ερωτική σου διάθεση στο κρεβάτι, η συντροφική σου σχέση δεν έχει ελπίδα ανάκαμψης.

Με δύο λόγια, συνδέσου ερωτικά με την ζωή και αυτή πλουσιοπάροχα θα σε ανταμείψει.

Διαβάστε εδώ ένα σχετικό κείμενο: http://www.aftognosia.gr/2010-07-20-21-40-46/217-2014-07-03-14-17-16.html

Ψυχοθεραπεία & αυτογνωσία: προετοιμάζοντας το ταξίδι...

Αρκετοί άνθρωποι «προετοιμάζονται» χρόνια & χρόνια, "φλερτάρουν" την αυτογνωσία, άλλοτε επικρίνοντας ψυχοθεραπευτές & ψυχοθεραπεία, κι άλλοτε συμμετέχοντας περιστασιακά σε αυτογνωστικές εκδηλώσεις.

Επίσης, διαβάζοντας «τόνους» βιβλίων ψυχολογίας & αυτοβοήθειας, είτε επιχειρώντας να «πείσουν» τους δικούς τους για την αξία της ψυχοθεραπείας.

Μάχονται ενάντια στον προσωπικό τους φόβο, ο οποίος συγκρούεται με την κρυφή τους λαχτάρα να μπουν στην ψυχοθεραπευτική διαδικασία.

Στον εαυτό τους και στους άλλους δίνουν την εντύπωση πως κάνουν χίλια δυο τερτίπια και «κωλοτούμπες» για να την «γλυτώσουν» να της ξεφύγουν.

Και κατά ένα μεγάλο μέρος, αυτή είναι η αλήθεια.

Ταυτόχρονα όμως, καθώς «ανδρώνονται» υπαρξιακά μέσα στις δυσκολίες της ζωής, κι αναγκάζονται να αποδεχτούν τα στενά όρια της ψυχικής του επίγνωσης κι αυτάρκειας, ο φόβος τους για την αυτογνωσία σταδιακά μειώνεται, αφού γίνεται πια κατανοητός ως ψευδαίσθηση κι εμπόδιο στην επιθυμία.

Ταυτόχρονα αυξάνεται η εγγενή τους ανάγκη για ψυχική ισορροπία, αποκατάσταση, θεραπεία, προοπτική και ολοκλήρωση.

Διαβάστε εδώ ένα σχετικό άρθρο: http://www.aftognosia.gr/sumvouleutiki/34-psychologiki-symvouleftiki-oikeia-ennoia-me-agnosto-periehomeno.html

Ψυχοθεραπεία & Λόγος

Tο μεγαλύτερο μέρος του εσωτερικού σου κόσμου είναι μυστικό, κεκαλυμμένο, αφανές.

Ούτε μπορείς να το δεις κατάματα, ούτε -κι αν ακόμη κομμάτι του σου φανερωθεί- μπορείς με λόγια να το εκφράσεις.

Ο λόγος είναι σημαντικός γιατί σου επιτρέπει να οργανώσεις, να βάλεις σε κάποια τάξη το συνειδητό υλικό της ψυχής, και να δημιουργήσεις διαθέσιμο χώρο ώστε νέο υποσυνείδητο υλικό να φανερωθεί, διεκδικώντας από την ψυχική σου ενέργεια να το διαχειριστεί για να το εντάξει στην καθημερινότητά σου.

Βάζοντας σε λόγια τα συναισθήματα, τους φόβους και τις επιθυμίες σου, μπορείς να τα επεξεργαστείς στο διαπροσωπικό πλαίσιο των σχέσεων σου και της ψυχοθεραπείας, με απώτερο σκοπό να τα κατανοήσεις και να τα υπερβείς, αφήνοντας χώρο για την ανάδυση νέου ψυχικού υλικού προς επεξεργασία.

Διαβάστε ΕΔΩ ένα σχετικό άρθρο...

Αυτογνωσία πριν το "follow your heart"...!

Πάρα πολλοί ακούω να λένε:" ακολούθα τον δρόμο της καρδιάς...".

Η καρδιά των περισσότερων από μας είναι ένας χώρος εντελώς ανεξερεύνητος, προβληματικός, ακάθαρτος, και γι αυτό, συνήθως, ένας "μπερδεμένος & κακός σύμβουλος" για μας.

Πριν εμπιστευτείς την ενέργεια και τις προτροπές της καρδιάς σου, πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως έχεις μακρύ δρόμο για να την γνωρίσεις βιωματικά, και μεγάλο αγώνα για να την καθαρίσεις από τα συναισθηματικά σου σκουπίδια...

Είναι δύσκολο και επίπονο να ωριμάσεις τόσο ώστε να μπορείς να διακρίνεις το όφελος και την επίδραση που έχουν στην ζωή σου οι προθέσεις και οι προτροπές της καρδιάς σου.

Η καρδιά πράγματι είναι η πηγή της υψηλότερης ενέργειά σου.

Γι' αυτό εάν δεν κάνεις την απαραίτητη προεργασία, είναι πολύ εύκολο να "καείς" από… «ηλεκτροπληξία», πριν φωτιστείς...

Διάβασε ΕΔΩ ενα σχετικό άρθρο!

Η ψυχολογία του θυμού: Φόβος και αγαπητική αγκαλιά

Όταν σου επιτίθεται –συνήθως- φραστικά ένας θυμωμένος άνθρωπος, συνήθως επιλέγεις από το ρεπερτόριο των συμπεριφορών σου την αυτοματοποιημένη αντίδραση της αντεπίθεσης.

Νιώθοντας, λες κι από πάντα, εσωτερικά απειλημένος απ’ τον δικό σου φόβο, εύκολα τον αναγνωρίζεις στο πρόσωπο του επιτιθέμενου, και διαλέγεις να αμυνθείς στον φόβο του δικού σου φόβου, υιοθετώντας την ταχτική της αντεπίθεσης.

Ο άνθρωπος όμως που οργισμένος σου επιτίθεται είναι πάντα ένας μπερδεμένος άνθρωπος.

Πάμφτωχος σε επίγνωση των πραγματικών του συναισθημάτων.

Είναι κάποιος που αρνείται την ευαλωτότητα του επειδή έχει μάθει να την βιώνει σαν απειλή για την εσωτερική του συνοχή.

Αν εσύ, όμως, αρνηθείς την βολική –και για σένα- θέση που πάει να σου δώσει, επειδή έχεις επανειλημμένα δει την αναποτελεσματικότητά της.

Αν, για μια στιγμή, δραπετεύσεις από την λαίλαπα των αυτοματοποιημένων σου αντιδράσεων.

Αν συμπονέσεις αυτόν τον φοβισμένο άνθρωπο που τόσα του λείπουν, επειδή έχεις μάθει – ή επειδή το θες διακαώς να μάθεις- να δείχνεις συμπόνια σε σένα, τον φοβισμένο.

Αν, συμβολικά – ή κυριολεκτικά!- τον αγκαλιάσεις την ώρα που πάει να σε «γρονθοκοπήσει» (κακοποιώντας μέσα του το διψασμένο για φροντίδα παιδί του),

Τότε καταργείς την πραγματική αιτία του φόβου που κρύβεται πίσω από τον θυμό του.

Καταργείς μέσα του –έστω και για λίγο- το βίωμα, το έλλειμμα αγάπης, την αφορμή όλων των δυστυχιών του.

Ακινητοποιείς τα παθογενή του αντανακλαστικά, γιατί του προσφέρεις την «λύση», την απάντηση στο αληθινό του αίτημα, που είναι και το μόνο δικό σου αίτημα.

Είναι σαν να του λες με ασφαλή, καθαρό κι αφομοιώσιμο τρόπο:

«Αδερφέ μοιάζουμε σαν δύο σταγόνες νερό.

Θέλω, όσο τίποτε άλλο, να σε καταλάβω.

Έχω την ανάγκη σου κι εσύ την δική μου.

 Είμαι κοντά σου, γιατί δεν μπορώ και δεν θέλω να υπάρξω μακριά σου.

Πονάω κι εγώ μαζί σου.

Δεν απειλείσαι από μένα, ούτε από τον φόβο σου, αφού εγώ, επειδή έχω την ανάγκη να σε αγαπήσω, σε αποδέχομαι, εσένα και μαζί με σένα δέχομαι και τον φόβο σου.

Ο θυμός σου, ξέχνα τον. Δεν υπάρχει.

Και τους δυο μας, μέχρι αυτήν την στιγμή, μας ένωνε ο κοινός φόβος μας, ο φόβος της αγάπης.

Από δω και στο εξής, μας συνδέει η κοινή μας επιθυμίας να υπάρξουμε εν αγάπη, να  αγαπηθούμε…».

Αυτή η παράδοξη αντίσταση-αντίδραση, αυτό το «σοκ της αγάπης» είναι το μοναδικό αντίδοτο σε όλον τον προσωπικό σου πόνο, σε όλα τα προβλήματά σου, στα προβλήματα όλων των άλλων, και όλης της ανθρωπότητας…

Διαβάστε ΕΔΩ ένα σχετικό άρθρο!

Nοηματοδότηση και ψυχικά κενά:

Η ανάγκη να νοηματοδοτώ τον κόσμο είναι φυσικά ανθρώπινη. 

Η εμμονή στην νοηματοδότηση που πηγάζει από και αναπαράγει τα ψυχικά μου κενά με καθιστά ανελεύθερο και περιορίζει τις όποιες νοηματοδοτήσεις θα μπορούσαν να με αναγεννήσουν, αν δεν εθελοτυφλούσα. 

Το να απορρίψω την ύπαρξη νοήματος στη ζωή, επειδή με κούρασε & με εξουθένωσε ψυχολογικά ο τρόπος με τον οποίο έμαθα να νοηματοδοτώ, είναι φυσικό και αναμενόμενο.

Το να έχω όμως επίγνωση του δυσλειτουργικού παραπάνω τρόπου με τον οποίον επεξεργάζομαι τα υπαρξιακά μου δεδομένα μπορεί να γίνει για μένα έναυσμα νέας, και πιο υγιούς νοηματοδότησης, πέρα από τους προβλέψιμους περιορισμούς των αντιστάσεών μου...

Το νόημα του άγχους και η ψυχοθεραπεία...

Συμβουλευτική γονέων και η ζωή που δεν έζησαν

Η ανοησία και η ελαφρότητα της "δημοφιλούς ψυχολογίας" (pop psychology) δεν έχει όρια.

Συνάδερφοι και θεωρητικές σχολές παραμυθιάζουν γονείς & κοινό για την σημασία και την αποτελεσματικότητα της γονεϊκής συμβουλευτικής στην βελτίωση της

ψυχικής υγείας των παιδιών τους.

Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι η παροχή βραχύχρονης συμβουλευτικής γονέων δύναται - στην καλύτερη περίπτωση- να κινητοποιήσει τους αληθινά ευαισθητοποιημένους γονείς στο να επενδύσουν χρόνο & χρήμα για την ανίχνευση των προσωπικών ψυχικών κι αυτογνωστικών τους περιορισμών, δεσμευόμενοι στην προσωπική τους ψυχοθεραπεία.

Στην χειρότερη, παρέχει άλλοθι στην απροθυμία τους να αναλάβουν την ευθύνη της δικής τους σκιάς και την επίδραση που αυτή έχει στην υγεία των παιδιών τους, κι εφησυχάζει όποια υγιή ανησυχία ελλοχεύει στην καρδιά της ψυχής που βρίσκεται σε σύγκρουση.

Αυτό που συνήθως έχει την ισχυρότερη ψυχική επίδραση πάνω σ’ ένα παιδί είναι η ζωή που οι γονείς του δεν έζησαν.

Αν πραγματικά θες να κάνεις καλό στο παιδί σου, ξεκίνα ατομική ψυχοθεραπεία.

Ανέλαβε την ευθύνη της θέασης της προσωπικής σου σκιάς και βίωσέ την στον μεγαλύτερο βαθμό που αντέχει η ψυχή σου.

Έτσι, θα αξιοποιήσεις τον περιορισμένο χρόνο που σου δόθηκε σε αυτήν την ζωή με τον πιο εποικοδομητικό τρόπο, ενώ ταυτόχρονα, θα απαλλάξεις τον παιδί σου από το εξουθενωτικό βάρος του σκιώδους σου εαυτού, επιτρέποντάς του να ζήσει την δική του ζωή, ελεύθερο από τις δικές σου καθηλώσεις κι εξαρτήσεις.

Νέο άρθρο: Σ ενδιαφέρει! Κάνε "κλικ" ΕΔΩ και διάβασέ το!

Κατάθλιψη: Ένα αληθινό παραμύθι…!

Κάποτε γινόταν ένα πάρτι. ενώ όλοι, όρθιοι, με ένα ποτήρι σαμπάνια στο χέρι, γιόρταζαν, γελούσαν και μιλούσαν στην αίθουσα της δεξίωσης, σε μια γωνιά, κάτω από ένα μαρμάρινο τραπέζι, καθόταν κατάχαμα σφηνωμένος κάποιος, θυμωμένος που, ενώ όλοι όρθιοι διασκεδάζουν, αυτός δεν μπορούσε να βγει και να γιορτάσει μαζί τους...

Για ώρες και ώρες, προσπαθούσε να σπρώξει προς τα πάνω το τραπέζι πιέζοντας το με το σβέρκο του. Μα το τραπέζι ήταν πάρα πολύ βαρύ, ασήκωτο, με αποτέλεσα, όχι μόνο το τραπέζι να μην κουνηθεί ούτε ρούπι, αλλά και το σβέρκο του να πονέσει πολύ από την προσπάθεια...

Αφού είδε κι απόειδε, κάποια στιγμή αποκαμωμένος κι αποκαρδιωμένος από τον εαυτό του, παραιτήθηκε από την υπερπροσπάθεια να σηκώσει το τραπέζι. Είπε:

"Βρε κοίτα να δεις! Είμαι τελείως άχρηστος. Αυτό ήταν. Τελείωσε! Δεν μπορώ να σηκώσω το τραπέζι. Εδώ κάτω θα μείνω σ' όλο το πάρτι...»

Την στιγμή όμως που παραιτήθηκε, του πέρασε από το μυαλό κάτι πολύ απλό! Έτσι, καθώς ήταν χαλαρός, να συρθεί κάτω από το τραπέζι, και να βγει!

Πράγματι, έκανε μια έτσι, κι αφού στάθηκε όρθιος στα πόδια του, έδωσε μια και βρέθηκε πάνω στο τραπέζι! Τόσο απλό ήταν! Από κει πάνω τους έβλεπε όλους τώρα αφ υψηλού. Αισθανόταν υπέροχα, κανείς όμως δεν τον πλησίαζε... Έμοιαζε παράταιρος ένας άνθρωπος να γελά αυτάρεσκα πάνω σε ένα τραπέζι...!

«Δεν λέω, καλά τα κατάφερα να βγω, αλλά δεν μου αρκεί αυτό. Θέλω να είμαι κι εγώ μέρος αυτής της φιέστας!».

Τότε, έδωσε ένα πήδο και βρέθηκε όρθιος στο πάτωμα, όπως και οι υπόλοιποι συνδαιτυμόνες του πάρτι. Γέμισε το ποτήρι του με σαμπάνια, και άρχισε κι αυτός να συμμετέχει στην γιορτή μαζί με όλους τους άλλους...

Συμπέρασμα: Πολλές φορές προσπαθούμε πολύ σκληρά για κάτι που είναι πολύ απλό να γίνει, και χωρίς καμία προσπάθεια. Όμως ο εγωισμός μας μας λέει πως μόνο αν προσπαθήσουμε πολύ θα πετύχουμε. Και μόνο εάν πετύχουμε, θα αξίζουμε κάτι! Γι αυτόν, τον εγωισμό, εκείνο που μετρά είναι η επιτυχία, όχι η ευτυχία. Ποίος νοιάζεται για κάτι τόσο απλοϊκό κι εύκολο, όπως η ευτυχία!

Η ασήκωτη θλίψη είναι συχνά αποτέλεσμα της υπέρμετρης προσπάθειας για κάποιου είδους αναγνώριση ή επιτυχία. Για άρση της εσωτερικής αίσθησης μειονεξίας με πολύ κόπο.

Ο καταθλιπτικός απαξιώνει τον εαυτό του χωρίς όμως να τον απαλλάσσει από το όνειδος της αποτυχίας. Χωρίς να τον απαλλάσσει από την ενοχή αυτού που μειονεκτεί επειδή δεν είναι το ίδιο «φυσιολογικός» με τους άλλους.

Μόνο όταν, μετά από πολλή ατελέσφορη ψυχική προσπάθεια δει έμπρακτα ο άνθρωπος πως η προσπάθεια ποτέ δεν φέρνει ευτυχία, και αποδεχτεί τον μειονεκτούντα εαυτό του, μόνο τότε, μαζί με την προσπάθεια, παραιτείται κι από το άλγος και το βάρος της πέτρας-κατάθλιψης που μέχρι τώρα με πολύ κόπο και κόστος σήκωνε.

(Ιστορία εμπνευσμένη από ομιλία του Π. Συμεών Κραγιόπουλου)

;Άλλο ενοχικότητα, κι άλλο υπευθυνότητα...(Διαβάστε ΕΔΩ το σχετικό άρθρο)

Προς το ταξίδι της αυτογνωσίας & ψυχοθεραπείας...

Αρκετοί άνθρωποι «προετοιμάζονται» χρόνια & χρόνια, "φλερτάρουν" την αυτογνωσία, άλλοτε επικρίνοντας ψυχοθεραπευτές & ψυχοθεραπεία, κι άλλοτε συμμετέχοντας περιστασιακά σε αυτογνωστικές εκδηλώσεις.

Επίσης, διαβάζοντας «τόνους» βιβλίων ψυχολογίας & αυτοβοήθειας, είτε επιχειρώντας να «πείσουν» τους δικούς τους για την αξία της ψυχοθεραπείας.

Μάχονται ενάντια στον προσωπικό τους φόβο, ο οποίος συγκρούεται με την κρυφή τους λαχτάρα να μπουν στην ψυχοθεραπευτική διαδικασία.

Στον εαυτό τους και στους άλλους δίνουν την εντύπωση πως κάνουν χίλια δυο τερτίπια και «κωλοτούμπες» για να την «γλυτώσουν» να της ξεφύγουν.

Και κατά ένα μεγάλο μέρος, αυτή είναι η αλήθεια.

Ταυτόχρονα όμως, καθώς «ανδρώνονται» υπαρξιακά μέσα στις δυσκολίες της ζωής, κι αναγκάζονται να αποδεχτούν τα στενά όρια της ψυχικής του επίγνωσης κι αυτάρκειας, ο φόβος τους για την αυτογνωσία σταδιακά μειώνεται, αφού γίνεται πια κατανοητός ως ψευδαίσθηση κι εμπόδιο στην επιθυμία.

Ταυτόχρονα αυξάνεται η εγγενή τους ανάγκη για ψυχική ισορροπία, αποκατάσταση, θεραπεία, προοπτική και ολοκλήρωση…

Ό,τι επιθυμεί η ψυχή σου...(Διαβάστε ΕΔΩ το σχετικό άρθρο!)

Τα παιδικά σου χρόνια, ψυχής και θεραπείας οδοδείκτες!

Πόσες φορές έχω δει στην αίθουσα συνεδριών, ανάμεσα στους φίλους, στον κοινωνικό μου περίγυρο, στον καθρέφτη του σπιτιού μου, ανθρώπους που επιμένουν να εθελοτυφλούν για το ποιοι είναι και τι θέλουν, αναπαυόμενοι στην βολική «λύση»: στην ανάγκη τους να παρατείνουν την ψυχική τους ανωριμότητα, την ίδια στιγμή που πετάνε πληθώρα από αυτογνωστικά "τσιτάτα", και ψυχολογικές ερμηνείες για τους άλλους.

Την στιγμή που χρησιμοποιούν τους άλλους για να τους εξουσιάζουν.

Αναγνώρισε τα συναισθήματα, το υπαρξιακό βάρος των παιδικών σου χρόνων και πληγών.

Ναι, ζήσε τα. Χόρτασέ τα, όπως δεν το έκανες όταν το χρειαζόσουνα.

Αλλά φρόντισε να τα χρησιμοποιήσεις για την ωρίμανσή σου, όχι σαν τροχοπέδη στην πορεία σου προς τα μπρος.

Θα χεις πολλές ευκαιρίες. Όμως, θυμήσου, ο χρόνος σου δεν είναι ανεξάντλητος...

Αξιοποίησέ τον.

Γίνε κοφτερός σαν μαχαίρι!... (Διαβάστε το ΕΔΩ)

Αυτογνωσία: Ψυχικά προσωπεία κι εαυτός ...

Ένας απ’ τους τρόπους που έχεις βρει για να καταδικάζεις την ζωή μέσα σου είναι να παίρνεις στα σοβαρά τον εαυτό σου.

Φυσικά και η ζωή σου κι εσύ μαζί της είστε μοναδικοί! Κι αυτό είναι ίσως ότι πιο σοβαρό για σένα. Όμως λαμβάνοντας στα σοβαρά τις υποδείξεις των εσωτερικών σου φωνών –που συνήθως απαιτούν από σένα αντιφατικά πράγματα- είναι σαν να πιστοποιείς με την συγκατάθεσή σου το γεγονός της διαμερισματοποίησης σου! Σα να επικροτείς και να τροφοδοτείς το γεγονός πως είσαι πολυδιασπασμένος!

Η ζωή ναι, είναι πολύ σοβαρή υπόθεση! Εσύ όμως –δηλαδή το σύνολο των προσωπείων σου, απ’ τα οποία μόνο ένα μικρό κομμάτι γνωρίζεις- είσαι το ίδιο αξιόπιστος όσο ένας τρελός που φωνάζει πως είναι ο πρωθυπουργός! (όχι ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει στην ελληνική πραγματικότητα…!).

Αν θες να πάρεις την ζωή σου πράγματι στα σοβαρά, μάθε να μην παίρνεις στα σοβαρά αυτόν τον μαϊμουδίζοντα και τραγελαφικό εαυτό σου.

Μάθε να τον δέχεσαι μαζί με τα τερτίπια που σου κάνει, σαν ένα παιδί που, ανασφαλές καθώς είναι, ζητάει να σε εντυπωσιάσει. Μάθε να γελάς μαζί του και να του χαϊδεύεις το κεφάλι, κάθε φορά που με σοβαροφάνεια σου δίνει τελεσίγραφα, ή σου κάνει βαρυσήμαντες δηλώσεις.

Το χιούμορ σου είναι απόδειξη πως αρχίζεις να γνωρίζεις το ποιος είσαι.

Πως παίρνεις πραγματικά στα σοβαρά την επιθυμία σου να δρέψεις τους καρπούς της ψυχικής σου ζωής, αναγνωρίζοντας σιγα σιγά την αφερεγγυότητα και την ελαχιστότητά σου.

Πως, κατέχοντας το μειωμένο εύρος των ατομικών σου δυνάμεων, επενδύεις πιο ουσιαστικά στο βάθος των ανεξερεύνητων ακόμα δυνατοτήτων σου ως προσώπου. 

Η άνοιξη είναι δική σου! (Διαβάστε ΕΔΩ το σχετικό άρθρο...)

Οι πληγές του ψυχοθεραπευτή που θεραπεύουν τους άλλους…

Ό,τι είμαι σήμερα σε θέση να προσφέρω στους θεραπευόμενούς μου που μ’ εμπιστεύονται, ό,τι αληθινά γνωρίζω, δεν το πήρα από τα βιβλία.

Δεν μου το πρόσφεραν οι δάσκαλοί μου, οι σπουδές ψυχολογίας που έκανα, ούτε η εκπαίδευση μου στην ψυχοθεραπεία.

Ούτε οι μετεκπαιδεύσεις και το διδακτορικό μου.

Το αντίθετο: η περίπλοκη ορολογία των θεωριών, η αποστασιοποίησή τους από την βιωμένη πραγματικότητα, με εμπόδισαν για πολύ καιρό να δω την αλήθεια.

Μόνο το καταπιεσμένο, κακοποιημένο, βουβό στο κλάμα, μεστό στον πόνο παιδί που έκρυβα για χρόνια μέσα μου, που –μέσα στην προσωπική ατομική & ομαδική μου ψυχοθεραπεία- βρήκε τις λέξεις για να μου διηγηθεί τη αλγεινή του ιστορία.

Μόνο αυτό το παιδί, συνδέοντάς με με ό,τι φοβόμουν κι έλπιζα μαζί, μου έδειξε τον δρόμο προς την ελευθερία από τα προσωπεία.

Πώς;

Αφηγούμενο  στον αναδυόμενο μέσα μου ενήλικα τις τραυματικές του απώλειες, που για να επιβιώσει, τις μετασχημάτισε σε πηγές ελπίδας, δημιουργικότητας, νοήματος, και θεραπευτικής δύναμης…

τα δάκρυα στην ψυχοθεραπεία (διαβάστε το ΕΔΩ!)

Ψυχοθεραπεία: Μάθε να βλέπεις τον άλλον...

Εκτός από τον «σκληρό δίσκο» , τον εαυτό σου, και τις απεριόριστες του δυνατότητες και προοπτικής αυτοανακάλυψης, υπάρχουν και πολλά software, «μαλακοί δίσκοι» στους οποίους είναι καταγεγραμμένο το ρεπερτόριο των επιμέρους προσωπείων σου, δηλαδή των συστημάτων των ρόλων που από μικρός καλείσαι να εκδραματίσεις μέσα στις σχέσεις σου.

Μες το «προγραμματισμό» σου εκτός από την εικόνα που έχεις για τον εαυτό σου, εκτός από την δική σου ακολουθία και ρεπερτόριο στάσεων και συμπεριφορών, έχεις εντάξει και αυτές των άλλων!

Μέσα στην προσπάθειά σου να ελέγξεις το σύνολο των εκδοχών και των προοπτικών μιας σχέσης, ώστε καμιά δυνατότητα να μην ξεφύγει από τον έλεγχό σου, έχεις εγκλείσει στο software της ψυχικής σου στάσης και το πώς ο άλλος, ο εταίρος της σχέσης θα αντιδράσει σε αυτό που η ίδια αντιλαμβάνεσαι ως αυτοεικόνα σου!

Αυτό κανονικά έχει ως αποτέλεσμα να εγκλωβιστεί και ο άλλος στο προσχέδιό σου, και να μην δεις ποτέ την δική του, ανεξάρτητη θέση και αντίδραση σε σένα.

Σε μεγάλο λοιπόν βαθμό ο «άλλος» δεν υπάρχει, αφού είναι ενταγμένος στο περίπλοκο σύστημα των προβολών σου. Κι αν υπάρχει, δεν το επιτρέπεις ποτέ να τον δεις, όπως αυτός είναι, αφού η ανεξάρτητη από την πρόβλεψή σου γι αυτόν παρουσία θα θέσει σε κίνδυνο το οικοδόμημα της χρόνιας αυτοεικόνας σου!

Όμως ευτυχώς! Πρώτον, συνήθως μέσα από την ψυχοθεραπεία, η αυτοεικόνα σου αναπροσαρμόζεται στα νέα αιτήματα που θέτεις για την ζωή σου. Και μαζί της αλλάζουν και προσαρμόζονται οι προσδοκίες σου από τους άλλους.

Κατά δεύτερον, ο άλλος ανεξάρτητα από τις προβολές μας- είναι πάντα απρόβλεπτος, μοναδικός και –σε κάποιον ανεξάρτητο βαθμό- επιλέγει διαφορετικά πράγματα απ’ αυτά που εμείς περιμένουμε…

Άλλαξε πυξίδα και χάρτη...! (Διάβασε ΕΔΩ το νεο άρθρο!)

Η ψυχική αντίσταση: εμπόδιο κι οδηγός αυτεπίγνωσης

Ένα είναι το βασικό εμπόδιο που συναντά η ψυχή μου στην πορεία της προς την εκπλήρωση του ύψιστου σκοπού & επιθυμίας της:

Η χωρίς όρια αντίσταση της προσωπικότητάς μου να της παραδοθεί.

Δεν πρόκειται για πρόσκαιρη απροθυμία, αλλά για συστηματικό και συνεχή πόλεμο.

Το δυσκολότερο εμπόδιο που συναντώ σ' αυτόν τον πόλεμο είναι ότι, κατά την διάρκειά του (που είναι όση και η ζωή μου), έχω μόνο περιστασιακά και μετά από επίπονη αφιέρωση κι εργασία, σποραδικές στιγμές επίγνωσης των μεθοδεύσεων και των αυτοπροστατευτικών λειτουργιών του εγωπαθούς εαυτού μου.

Έχω επίσης με συνέπεια παρατηρήσει, πως, κατά κύριο λόγο, τις στιγμές που η εντός μου αντίσταση κάμπτεται και η εσωτερική μου όραση καθαρίζει, εκείνες ακριβώς τις στιγμές είμαι μόνο σε θέση να δω βιωματικά το σθένος, την αντοχή, την μεθοδολογία και το εύρος των εκλεπτυσμένων μηχανισμών της πολυπρόσωπης αντίστασής μου…

Δυό πράγματα που έχεις να μάθεις στην ζωή... (Διαβάστε το ΕΔΩ!)