Αυτογνωσία: Τι είναι αυτό που σου λείπει;...

Όχι, δεν είναι καθόλου αυτονόητη η ικανότητα κάποιου να ενδιαφέρεται για τον εαυτό του. Πολύ περισσότερο να ενδιαφέρεται για τους άλλους.

Το αυθεντικό ενδιαφέρον εναπόκειται στον βαθμό της ελευθερίας του.

Ο άνθρωπος που υποφέρει από κάποιο ψυχικό τραύμα υποφέρει περισσότερο από την αδυναμία του να αγαπήσει, να δοθεί αγαπητικά στους άλλους.

Αν και ο ίδιος δεν μπορεί αρχικά να το δει, αφού είναι πεπεισμένος πως αυτό που του λείπει είναι η δωρεά της αγάπης, ως έξωθεν κίνηση προς αυτόν.

Πράγματι ο τραυματισμένος από τις πρώιμες σχέσεις του άνθρωπος έχει χάσει ένα μεγάλο μέρος της εμπιστοσύνης του στην αγάπη, γιατί βίωσε την κακοποιητική της εκδοχή.

Στις βασικές του σχέσεις στερήθηκε το δικαίωμα να δεχτεί το πρότυπο εκείνης της αγαπητικής σύνδεσης που θα του επέτρεπε να γίνει ο ίδιος το υποκείμενο της αγαπητικής προσφοράς.

Γιατί αυτή είναι η απώτερη και βαθύτερή του ανάγκη: να αγαπήσει τον εαυτό του και τους άλλους.

Να γίνει ο ίδιος η αγκαλιά που για χρόνια μάταια κι αυτοδικαιωτικά απαιτεί να πάρει, χωρίς επιτυχία από τους άλλους.

Ταυτόχρονα φοβάται ο τραυματισμένος βαθύτατα να αγαπηθεί, αφού δεν το ξέρει.

Αλλά κυρίως γιατί, με αυτόν τον τρόπο, ανοίγεται η προοπτική της ελευθερίας του ως προσώπου δικαιωματικά να αγαπήσει. Όχι απλά να δώσει, αλλά να δοθεί!

Ο τραυματισμένος στις σχέσεις δεν φοβάται τόσο πολύ τον φόβο του, όσο την ευθύνη και την δέσμευσή του απέναντι στην ανάγκη του να αγαπήσει. Γιατί ως θεληματικό υποκείμενο της αγάπης «κινδυνεύει» να χάσει το «δικαίωμά» του στον φόβο, το «δικαίωμα» του στον υπαρξιακό του κατακερματισμό.

Η ψυχοθεραπεία θέλει να φέρει τους ανθρώπους σε επαφή με αυτό το τραύμα.

Αντί να το καλύπτουν συνεχώς, επενδύοντας την ψυχική τους ενέργεια σε άκαρπες ανταποδοτικές σχέσεις, ας χρησιμοποιήσουν όλη αυτήν την ενέργεια για να πενθήσουν.

Να έρθουν βιωματικά σε επαφή με την προδοσία, και μετά να πενθήσουν για την απώλειά της αγάπης που δεν γνώρισαν, για την απάτη που υπέστησαν.

Να αγγίξουν τον φόβο, την ανασφάλεια, την θλίψη που για χρόνια οδηγούν τον συνεξαρτημένο σε επιλογές ανελευθερίας: σε συνεξαρτητικές σχέσεις που, αντί να τον γεμίζουν, τον αδειάζουν ψυχικά, τον μειώνουν υπαρξιακά το μέχρι χθες ανεπαίσθητο βίωμα της προδοσίας.

Με μοντέλο της αυθεντική ενήλικη σχέση τους με τον ψυχοθεραπευτή, να αρχίσουν να εμπιστεύονται απ’ την αρχή τις ανθρώπινες σχέσεις, βλέποντας τες, όχι σαν δεκανίκι ψυχικής αναπηρίας, αλλά σαν μοχλό εσωτερικής και υπαρξιακής ωρίμανσης κι ανάπτυξης.

Κάνε "κλικ" εδώ και διάβασε ένα άρθρο που ίσως σ' ενδιαφέρει!