Η ψυχή δεν φοβάται τον πόνο. Το ψεύτικο κενό φοβάται...

Η ψυχή δεν φοβάται τον πόνο. Το ψεύτικο κενό φοβάται.

Την αδυναμία πρόσβασής της σε συναισθήματα που νοηματοδοτούν την ζωή.

Δεν ζητάει ο άνθρωπος, σε πρώτη φάση την ευτυχία. Να φτιάξει νόημα ζητάει –όχι να το βρει, σα να ναι κάτι που τον περιμένει στο πιάτο να τα’ αρπάξει!

Ζητάει τον πόνο, όχι από μαζοχισμό!

Βαθιά οδυνάται εν απουσία της γεμάτης νόημα οδύνης.

Βασίζει την επιβίωση ολόκληρη στην ευλογημένη οδύνη της καρδιάς του, κι ας καθόλου να μη το ξέρει.

Όλα είναι σε θέση να τα κάνει, αρκεί υπαρξιακά να μετέχει στην ζωή του.

Δεν του αρκεί ο ανώδυνος ρόλος του παρατηρητή.

Θέλει να λερώσει τα χέρια του. Να κοπιάσει, να ιδρώσει.

Κι όσοι, απ’ τον καναπέ τους, δανείζονται τα συναισθήματα των ηρώων της τούρκικης σαπουνόπερας, γιατί οι ίδιοι, όπως ο διάολος το λιβάνι, αποφεύγουν τα δικά τους, αυτή τους η αποφυγή γίνεται σιγά σιγά θηλιά που τους στερεί τον αέρα και ηδονικά τους πνίγει…

Σχετικό άρθρο για την ψυχοθεραπεία! κάνε "κλικ" εδώ και διάβασε το!