Ο θρησκευτικός και ο φυσικός άνθρωπος

Ένα από τα βασικά προβλήματα της κοινωνίας είναι πως ο φυσικός άνθρωπος είναι είδος προς εξαφάνιση.

Φυσικός είναι ο άνθρωπος που έχει επίγνωση των ενοχών του, των συναισθημάτων του, των πληγών του. Αυτός που πειραματίζεται με την ζωή, επειδή νιώθει ερωτευμένος μαζί της.

Που επιτρέπει στον εαυτό του να κάνει λάθη γιατί μαθαίνει μέσα από αυτά.

Που δίνεται ολόκληρος στις σχέσεις του, και δεν φοβάται τον φόβο του περισσότερο από την εσωτερική του ακινησία.

Πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται πως η θρησκεία φόρτωσε τον άνθρωπο με ενοχές, οι οποίες προέρχονται από την εμμονή στην εφαρμογή ενός εξωθεν επιβεβλημένου ηθικού κώδικα σκέψης & συμπεριφοράς.

Λάθος. Ο άνθρωπος είναι υπαρξιακά ένοχος από την στιγμή που διέρρηξε με την αποστασία στον παράδεισο την σχέση του με τον Θεό, δηλαδή τον άσπιλο καθρέφτη της ψυχοπνευματικής του ενότητας.

Είναι ένοχος, γιατί καταφέρθηκε εναντίον του πιο επιθυμητού κι ολοκληρωμένου του εαυτού.

Δημιούργησε μάλιστα την θρησκεία για να κατευνάσει την ενοχική του υπόσταση, υποτασσόμενος και υπηρετώντας τις επιταγές του κανονιστικού κώδικα της θρησκεία του.

Όμως, μέσα στην θρησκεία βρήκε καταφύγιο αυτός που, προκειμένου να απολέσει την επίγνωση της ενοχής του, επένδυσε την ψυχική του ενέργεια στην εμμονική εφαρμογή του γράμματος του νόμου. Έχοντας ως σκοπό την απαρέγκλιτη τήρηση του τύπου, κατασκεύασε τον νευρωτικό μοντέλο ανθρώπου.

Τον άνθρωπο που φέρεται ενοχικά, χωρίς να το γνωρίζει. Τον άνθρωπο που, επειδή φοβάται την επίγνωση της ενοχής του, τείνει να την εξαλείψει με το να προσκολλάται στην ηθικά σωστή συμπεριφορά, την οποία έχει βαφτίσει «ευάρεστη» στον Θεό.

Αυτός ο τύπος ανθρώπου καταδικάζει τον εαυτό του στο να απέχει φοβικά από το δικαίωμά του στο λάθος.

Αρνείται εξορισμού τον προσωπικό πειραματισμό με την ζωή, και γι’ αυτό αφυδατώνεται ενεργειακά.

Οι ηθικές νόρμες που ο ίδιος κατασκευάζει υπό το πρίσμα της θρησκεία του υπηρετούν τον φόβο της ελεύθερης διερεύνησης και της γνώσης του εαυτού, και συρρικνώνουν το πεδίο της ψυχικής του κινητικότητας. Αντί να συμβάλλουν στην εμβάθυνση κι ανατροπή της ενοχικής του φύσης, την εγκαθιδρύουν στην ψυχική του ζωή, αφού δεν η εσφαλμένη ταύτιση της ηθικότητας με την κάθαρση δεν επιτρέπουν την επίγνωση της ενοχής.

Ο θρησκευτικός άνθρωπος, προκειμένου να στηρίξει το σαθρό κι ευάλωτο οικοδόμημά του που τον αυτοδικαιώνει, καταδικάζει στην συνείδησή του τον φυσικό άνθρωπο, προβάλλοντας πάνω του τις ζωντανές και σκιώδεις πλευρές, τις οποίες ο πρώτος αρνήθηκε και γι’ αυτό ασταμάτητα διεκδικούν τον χώρο που τους αναλογεί μέσα του.

Επειδή αρνείται να τις ενσωματώσει, αυτές οι πλευρές τον «εκδικούνται» στερώντας του τον αυθορμητισμό, την χαρά, και την αυθεντικότητά του.

Αν και ο ίδιος δεν το γνωρίζει, θα ήθελε πολύ να πετάξει τον μανδύα των νευρωτικών του κατασκευών, για να ανασάνει τον αέρα της φυσικής ζωής.

Για να μπορέσει, κάποια στιγμή, από φυσικός άνθρωπος να γίνει άνθρωπος του Θεού...

Κάντε "κλικ" εδώ και διαβάστε ένα σχετικό άρθρο!...