Η ευτυχία και η αναζήτηση προσωπικού νοήματος στη ζωή

Η ευτυχία δεν είναι κάτι που αναζητείται. Για να είσαι ευτυχισμένος χρειάζεται πρώτα απ όλα έναν λόγο για να ζεις. (Όπως για να κάνεις κάποιον να γελάσει δεν μπορείς να τον αναγκάσεις. Χρειάζεται να του πεις ένα καλό ανέκδοτο).

Η υπερπρόθεση για την επιδίωξη της ευτυχίας είναι ο λόγος που οι σύγχρονοι μετανεωτερικοί άνθρωποι την στερούνται.

Η στοχοθέτηση της ηδονής γίνεται αιτία της δυστυχίας. 

Χρειάζεται ο άνθρωπος να ξεχάσει για λίγο τον εαυτό του (με αφορμή, πχ. την διάθεση για προσφορά του στους άλλους, τον σύντροφο, τα παιδιά του, αυτούς που υποφέρουν). Επιλεκτικά κι ελεύθερα να αναζητήσει το νόημα, τον λόγο της ύπαρξής του έξω από τον ίδιο, για να είναι χαρούμενος.

Με τον ίδιο τρόπο είναι ελεύθερος να νοηματοδοτήσει την οδύνη του, αποβλέποντας σε έναν σκοπό που την θέτει εκτός στόχου, που την υπερβαίνει.

Το μεγάλο πρόβλημα σήμερα είναι πως μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων δεν έχουν δώσει στην προσωπική τους ζωή ένα νόημα που να τους γεμίζει, και να υπερβαίνει την ατομική τους ευτυχία (ή δυστυχία).

Το αίσθημα της απουσίας νοήματος διαδραματίζει όλο και μεγαλύτερο ρόλο στην αιτιολογία της νεύρωσης.

Όταν, π.χ. κάποιος είναι άνεργος, τότε ενεργοποιείται το ήδη εγκατεστημένο μέσα του σχήμα πως «είμαι άχρηστος». Όποιος όμως για μεγάλο χρονικό διάστημα βιώνει τον εαυτό σου ως άχρηστο, δυσκολεύεται να βρει νόημα επαρκές για να τον κρατήσει με ενδιαφέρον στην ζωή. Χρειάζεται να αρχίζει να επενδύει την ψυχική του ενέργεια σε στόχους που του δίνουν νέο νόημα: π.χ. στην προσφορά εθελοντικής εργασίας.

Η Ψυχολογία της Ευτυχίας...(Κάνε κλικ ΕΔΩ και διάβασε το άρθρο! Σε ενδιαφέρει...!)

Είναι πράγματι η θλίψη σου εχθρός σου;…

Στη συνείδηση σου έχεις ταυτίσει την θλίψη με τον εχθρό.

Έχεις μάθει να βλέπεις ως εχθρό όποιον ή ό,τι παραβιάζει, ωθεί προς μετακίνηση τα φυσικά, ψυχικά, ή προσωπικά σου όρια.

Πραγματικός όμως εχθρός σου όμως είναι ό,τι νεκρό κουβαλάς μέσα σου από συνήθεια.

Η ανεπαίσθητη σου ολίσθηση στην συνήθεια του να σχετίζεσαι αυτάρεσκα με ον «νεκρό» μέσα σου.

Αν όμως συμφωνείς πως η θλίψη –που συνήθως ταυτίζεις με «εχθρό σου»- τείνει να μεταβάλει, διευρύνοντας τα φυσικά-ψυχικά & υπαρξιακά σου όρια, μήπως τελικά είναι ένας από τους πιο αναντικατάστατους φίλους σου…;

Νέο σχετικό άρθρο: Σ ενδιαφέρει! Κάνε "κλικ" ΕΔΩ και διάβασέ το!

Ο θρησκευτικός και ο φυσικός άνθρωπος

Ένα από τα βασικά προβλήματα της κοινωνίας είναι πως ο φυσικός άνθρωπος είναι είδος προς εξαφάνιση.

Φυσικός είναι ο άνθρωπος που έχει επίγνωση των ενοχών του, των συναισθημάτων του, των πληγών του. Αυτός που πειραματίζεται με την ζωή, επειδή νιώθει ερωτευμένος μαζί της.

Που επιτρέπει στον εαυτό του να κάνει λάθη γιατί μαθαίνει μέσα από αυτά.

Που δίνεται ολόκληρος στις σχέσεις του, και δεν φοβάται τον φόβο του περισσότερο από την εσωτερική του ακινησία.

Πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται πως η θρησκεία φόρτωσε τον άνθρωπο με ενοχές, οι οποίες προέρχονται από την εμμονή στην εφαρμογή ενός εξωθεν επιβεβλημένου ηθικού κώδικα σκέψης & συμπεριφοράς.

Λάθος. Ο άνθρωπος είναι υπαρξιακά ένοχος από την στιγμή που διέρρηξε με την αποστασία στον παράδεισο την σχέση του με τον Θεό, δηλαδή τον άσπιλο καθρέφτη της ψυχοπνευματικής του ενότητας.

Είναι ένοχος, γιατί καταφέρθηκε εναντίον του πιο επιθυμητού κι ολοκληρωμένου του εαυτού.

Δημιούργησε μάλιστα την θρησκεία για να κατευνάσει την ενοχική του υπόσταση, υποτασσόμενος και υπηρετώντας τις επιταγές του κανονιστικού κώδικα της θρησκεία του.

Όμως, μέσα στην θρησκεία βρήκε καταφύγιο αυτός που, προκειμένου να απολέσει την επίγνωση της ενοχής του, επένδυσε την ψυχική του ενέργεια στην εμμονική εφαρμογή του γράμματος του νόμου. Έχοντας ως σκοπό την απαρέγκλιτη τήρηση του τύπου, κατασκεύασε τον νευρωτικό μοντέλο ανθρώπου.

Τον άνθρωπο που φέρεται ενοχικά, χωρίς να το γνωρίζει. Τον άνθρωπο που, επειδή φοβάται την επίγνωση της ενοχής του, τείνει να την εξαλείψει με το να προσκολλάται στην ηθικά σωστή συμπεριφορά, την οποία έχει βαφτίσει «ευάρεστη» στον Θεό.

Αυτός ο τύπος ανθρώπου καταδικάζει τον εαυτό του στο να απέχει φοβικά από το δικαίωμά του στο λάθος.

Αρνείται εξορισμού τον προσωπικό πειραματισμό με την ζωή, και γι’ αυτό αφυδατώνεται ενεργειακά.

Οι ηθικές νόρμες που ο ίδιος κατασκευάζει υπό το πρίσμα της θρησκεία του υπηρετούν τον φόβο της ελεύθερης διερεύνησης και της γνώσης του εαυτού, και συρρικνώνουν το πεδίο της ψυχικής του κινητικότητας. Αντί να συμβάλλουν στην εμβάθυνση κι ανατροπή της ενοχικής του φύσης, την εγκαθιδρύουν στην ψυχική του ζωή, αφού δεν η εσφαλμένη ταύτιση της ηθικότητας με την κάθαρση δεν επιτρέπουν την επίγνωση της ενοχής.

Ο θρησκευτικός άνθρωπος, προκειμένου να στηρίξει το σαθρό κι ευάλωτο οικοδόμημά του που τον αυτοδικαιώνει, καταδικάζει στην συνείδησή του τον φυσικό άνθρωπο, προβάλλοντας πάνω του τις ζωντανές και σκιώδεις πλευρές, τις οποίες ο πρώτος αρνήθηκε και γι’ αυτό ασταμάτητα διεκδικούν τον χώρο που τους αναλογεί μέσα του.

Επειδή αρνείται να τις ενσωματώσει, αυτές οι πλευρές τον «εκδικούνται» στερώντας του τον αυθορμητισμό, την χαρά, και την αυθεντικότητά του.

Αν και ο ίδιος δεν το γνωρίζει, θα ήθελε πολύ να πετάξει τον μανδύα των νευρωτικών του κατασκευών, για να ανασάνει τον αέρα της φυσικής ζωής.

Για να μπορέσει, κάποια στιγμή, από φυσικός άνθρωπος να γίνει άνθρωπος του Θεού...

Κάντε "κλικ" εδώ και διαβάστε ένα σχετικό άρθρο!...

Η απαρτίωση της συνειδητότητας: Ένας ψυχοθεραπευτικός στόχος...

Ανάμεσα στις πολλές στιγμές ευαλωτότητας κι ανασφάλειας που βίωσε κανείς στη ζωή του ξεχωρίζουν κάποιες ιδιαίτερες περιστάσεις τις οποίες συντάραξε ένα ανείπωτο και βαθύ αίσθημα απειλής.

Ο φόβος που συνόδεψε την απόπειρα ψυχικού χειρισμού αυτού του τραύματος στιγμάτισε το υποκείμενο, γιατί βιώθηκε σε ακραίο κι απειλητικό βαθμό σε πολύ πρώιμες φάσεις της ανάπτυξης του παιδιού, τότε που το «εγώ», ως -υπό διαμόρφωση- δομή της προσωπικότητας, δεν είχε ακόμα ολοκληρωτικά εξελιχθεί.

Η μνήμη αυτού του φόβου απουσιάζει, γιατί όταν βιώθηκε δεν υπήρχε ακόμα ο φορέας αυτής της λειτουργίας, δηλαδή το «εγώ». Το βίωμα όμως υπάρχει.

Από τότε, ο φόβος γυρεύει επίμονα, και με όποιο τίμημα, να "κρυφτεί" από την συνείδηση, ώστε να μην διαρρήξει ανεπανόρθωτα της συνοχή της ψυχικής λειτουργικότητας του ατόμου.

Κατά την μετέπειτα εξέλιξη του, αυτός ο φόβος συχνά μεταμφιέζεται σε εμμονή, καταναγκαστική σκέψη & συμπεριφορά, ή σε φοβία (δηλ. στην παράλογη αποστροφή ή παρερμηνεία ενός κατά τ’ άλλα ελάχιστα απειλητικού αντικειμένου ή κατάστασης).

Έτσι, η αόρατη κι ασυνείδητη υπαρξιακή απειλή αντικειμενοποιείται, το πρόβλημα δηλαδή βιώνεται ως απτό -από τον άνθρωπο που υποφέρει- στο πρακτικά ακίνδυνο φοβικό αντικείμενο, ενώ, την ίδια στιγμή, ο πυρήνας της αληθινά ψυχοτραυματικής συνθήκης, ο οποίος επιφέρει όλη αυτήν την αγωνία, λανθάνει.

Σ' αυτήν την περίπτωση, το σύμπτωμα στοχοθετείται, ενώ η βαθιά πληγή υπεκφεύγει της συνειδητότητας του υποκειμένου.

Κάνε "κλικ" εδώ για να διαβάσεις ένα σχετικό άρθρο...!

Η ψυχή δεν φοβάται τον πόνο. Το ψεύτικο κενό φοβάται...

Η ψυχή δεν φοβάται τον πόνο. Το ψεύτικο κενό φοβάται.

Την αδυναμία πρόσβασής της σε συναισθήματα που νοηματοδοτούν την ζωή.

Δεν ζητάει ο άνθρωπος, σε πρώτη φάση την ευτυχία. Να φτιάξει νόημα ζητάει –όχι να το βρει, σα να ναι κάτι που τον περιμένει στο πιάτο να τα’ αρπάξει!

Ζητάει τον πόνο, όχι από μαζοχισμό!

Βαθιά οδυνάται εν απουσία της γεμάτης νόημα οδύνης.

Βασίζει την επιβίωση ολόκληρη στην ευλογημένη οδύνη της καρδιάς του, κι ας καθόλου να μη το ξέρει.

Όλα είναι σε θέση να τα κάνει, αρκεί υπαρξιακά να μετέχει στην ζωή του.

Δεν του αρκεί ο ανώδυνος ρόλος του παρατηρητή.

Θέλει να λερώσει τα χέρια του. Να κοπιάσει, να ιδρώσει.

Κι όσοι, απ’ τον καναπέ τους, δανείζονται τα συναισθήματα των ηρώων της τούρκικης σαπουνόπερας, γιατί οι ίδιοι, όπως ο διάολος το λιβάνι, αποφεύγουν τα δικά τους, αυτή τους η αποφυγή γίνεται σιγά σιγά θηλιά που τους στερεί τον αέρα και ηδονικά τους πνίγει…

Σχετικό άρθρο για την ψυχοθεραπεία! κάνε "κλικ" εδώ και διάβασε το!

Αυτογνωσία: Τι είναι αυτό που σου λείπει;...

Όχι, δεν είναι καθόλου αυτονόητη η ικανότητα κάποιου να ενδιαφέρεται για τον εαυτό του. Πολύ περισσότερο να ενδιαφέρεται για τους άλλους.

Το αυθεντικό ενδιαφέρον εναπόκειται στον βαθμό της ελευθερίας του.

Ο άνθρωπος που υποφέρει από κάποιο ψυχικό τραύμα υποφέρει περισσότερο από την αδυναμία του να αγαπήσει, να δοθεί αγαπητικά στους άλλους.

Αν και ο ίδιος δεν μπορεί αρχικά να το δει, αφού είναι πεπεισμένος πως αυτό που του λείπει είναι η δωρεά της αγάπης, ως έξωθεν κίνηση προς αυτόν.

Πράγματι ο τραυματισμένος από τις πρώιμες σχέσεις του άνθρωπος έχει χάσει ένα μεγάλο μέρος της εμπιστοσύνης του στην αγάπη, γιατί βίωσε την κακοποιητική της εκδοχή.

Στις βασικές του σχέσεις στερήθηκε το δικαίωμα να δεχτεί το πρότυπο εκείνης της αγαπητικής σύνδεσης που θα του επέτρεπε να γίνει ο ίδιος το υποκείμενο της αγαπητικής προσφοράς.

Γιατί αυτή είναι η απώτερη και βαθύτερή του ανάγκη: να αγαπήσει τον εαυτό του και τους άλλους.

Να γίνει ο ίδιος η αγκαλιά που για χρόνια μάταια κι αυτοδικαιωτικά απαιτεί να πάρει, χωρίς επιτυχία από τους άλλους.

Ταυτόχρονα φοβάται ο τραυματισμένος βαθύτατα να αγαπηθεί, αφού δεν το ξέρει.

Αλλά κυρίως γιατί, με αυτόν τον τρόπο, ανοίγεται η προοπτική της ελευθερίας του ως προσώπου δικαιωματικά να αγαπήσει. Όχι απλά να δώσει, αλλά να δοθεί!

Ο τραυματισμένος στις σχέσεις δεν φοβάται τόσο πολύ τον φόβο του, όσο την ευθύνη και την δέσμευσή του απέναντι στην ανάγκη του να αγαπήσει. Γιατί ως θεληματικό υποκείμενο της αγάπης «κινδυνεύει» να χάσει το «δικαίωμά» του στον φόβο, το «δικαίωμα» του στον υπαρξιακό του κατακερματισμό.

Η ψυχοθεραπεία θέλει να φέρει τους ανθρώπους σε επαφή με αυτό το τραύμα.

Αντί να το καλύπτουν συνεχώς, επενδύοντας την ψυχική τους ενέργεια σε άκαρπες ανταποδοτικές σχέσεις, ας χρησιμοποιήσουν όλη αυτήν την ενέργεια για να πενθήσουν.

Να έρθουν βιωματικά σε επαφή με την προδοσία, και μετά να πενθήσουν για την απώλειά της αγάπης που δεν γνώρισαν, για την απάτη που υπέστησαν.

Να αγγίξουν τον φόβο, την ανασφάλεια, την θλίψη που για χρόνια οδηγούν τον συνεξαρτημένο σε επιλογές ανελευθερίας: σε συνεξαρτητικές σχέσεις που, αντί να τον γεμίζουν, τον αδειάζουν ψυχικά, τον μειώνουν υπαρξιακά το μέχρι χθες ανεπαίσθητο βίωμα της προδοσίας.

Με μοντέλο της αυθεντική ενήλικη σχέση τους με τον ψυχοθεραπευτή, να αρχίσουν να εμπιστεύονται απ’ την αρχή τις ανθρώπινες σχέσεις, βλέποντας τες, όχι σαν δεκανίκι ψυχικής αναπηρίας, αλλά σαν μοχλό εσωτερικής και υπαρξιακής ωρίμανσης κι ανάπτυξης.

Κάνε "κλικ" εδώ και διάβασε ένα άρθρο που ίσως σ' ενδιαφέρει!

Ο θυμός και η «μιζέρια» ως βασικό αίτημα μέσα στις σχέσεις

Όλοι καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες ανεπίγνωστων «κραυγών» για αγάπη.

Στη οικογένεια, ανάμεσα σε φίλους, σε συντροφικές σχέσεις, σ’ αυτές των γονέων με τα παιδιά τους, στην δουλειά, στον δρόμο…

Όπου βλέπεις δύο, ή περισσότερους να τσακώνονται, ή να επικρίνουν πάντα το ίδιο μοτίβο: Είναι σαν να ακούς να λένε:

«Δεν πήρα –γι’αυτό- δεν έχω μέσα μου αγάπη. Πονάω που ακόμα δεν αγαπήθηκα –καθόλου ή αρκετά- που δεν την ανακάλυψα.

Όμως, δεν θέλω ακόμα να δω πως εγώ φταίω (το μερίδιο της δικής μου ευθύνης). Γι’ αυτό θυμώνω μαζί σου: ναι, εσύ δεν μου την έδωσες, αυτή την στιγμή δεν θες να μου την προσφέρεις! Εσύ λοιπόν φταις που εγώ νιώθω σήμερα ελλιπής, «κουτσουρεμένος», και πονάω… Εσύ φταις και για το ότι νιώθω θυμό για σένα…».

Κι εσύ, μπαίνοντας στον καυγά, στο τριπάκι της μομφής, θυμώνοντας μαζί του, είναι σα να του απαντάς: «Αφού δεν νοιάζεσαι για τα συναισθήματά μου, ούτε εμένα με νοιάζει που εσύ δεν έχεις αγαπηθεί! Παρόλα αυτά, ναι, υποψιάζομαι πως κι εγώ φταίω που εσύ νιώθεις αναξιαγάπητος, όμως καθόλου δεν θέλω να το ξέρω…

Εσένα σε νοιάζει που κι εγώ αισθάνομαι μόνος; Χωρίς αγάπη; Δεν βλέπω να σε απασχολεί.. Αν σ’ ένοιαζε, δεν θα μου φώναζες…

Λοιπόν, αν θες να ξέρεις, ναι, κι εμένα δεν μ’ αγαπάει κανείς! Ναι, υποψιάζομαι πως κι εγώ ευθύνομαι γι’ αυτό, αλλά ούτε εγώ –όπως κι εσύ- δεν θέλω να το δω…

Και, ναι, θα συνεχίζω να ουρλιάζω, όπως κι εσύ, μέχρι να βρεθεί κάποιος, να μου προσφέρει αυτό που μου λείπει: αγάπη…»

Ο παραπάνω μυστικός διάλογος είναι συνήθως εσωτερικός. Δεν εξωτερικεύεται ποτέ στο επίπεδο της ανθρώπινης διάδρασης.

Όλες οι πλευρές κραυγάζουν -ανεπίγνωστά τους- για αγάπη. Γίνονται, κυριολεκτικά, ζητιάνοι της αγάπης. Αντί όμως να την ζητήσουν σαν «ζητιάνοι», οι άνθρωποι κλειδώνονται ερμητικά στην μοναξιά της ελλειμματικότητας τους, επειδή αρνούνται της επίγνωσή της. Επειδή δεν θέλουν να μοιραστούν την ευαλοτότητα που απορρέει από την συνειδητοποίηση της ενοχής -αποκύημα της ανθρώπινης ατέλειας-, και της συνυπευθυνότητας τους.

‘Όσο πιο αδύναμοι κι απροστάτευτοι αισθάνονται, τόσο περισσότερο φοβούνται να σταθούν απέναντι στον άλλον εκθέτοντας με ειλικρίνεια τον πόνο τους.

Κι έτσι, ο πόνος , ο ανεπίγνωστος, μεγαλώνει και βαθαίνει μέσα τους. Και, μαζί του, η διαπροσωπική «κόλαση» διευρύνεται…

Μόνο που, –για σκέψου!- εσύ θα δινες ποτέ φιλοδώρημα σε κάποιον που, αντί να επαιτεί την βοήθειά σου, σε βρίζει, σε κακολογεί, σου θυμώνει και σε επικρίνει…; Φαντάζομαι πως όχι.

Κι αν, -αφού όλοι, ιδία βουλήσει, κλειδωμένοι μέσ’ τα κλουβιά του φόβου μας- κανείς δεν δίνει στον άλλον την πολυπόθητη ελπίδα της αγάπης, από ποιόν θα την πάρουμε…;

Σου λέω, λοιπόν, πριν απαντήσεις στον καταιγισμό του θυμού του με τον δικό σου θυμό-φόβο, κάνε τον κόπο να σκύψεις μέσα σου μεθοδικά, δες την πανανθρώπινη μοναξιά σου, κι απ’ αυτήν την θέση του «μάρτυρα» της μοναξιάς, αγκάλιασε την κραυγή του αδερφού σου για αγάπη. Αγκάλιασε την δική σου κραυγή.

Δώσε με τη σιωπή, το βλέμμα, τα ζεστά σου λόγια, αυτό που νομίζεις ότι, επειδή δεν σου δόθηκε, δεν το χεις.

Δώσε πρόθεση αγάπης.

Και –θα με θυμηθείς!- όσο δίνεις αυτό που ποτέ δεν είχες, ούτε το χεις, τόσο περισσότερο θ’ ανακαλύπτεις, πως από πάντα τοχες, πριν ακόμα γεννηθείς…

Θα δεις πως είσαι πλούσιος, επαρκής κι ευγνώμων.

Και οι δικοί σου, μαζί σου, θα πλουτίζουν τον εαυτό τους και τους άλλους…

Κάνε "κλικ" εδώ, και διάβασε ένα άρθρο που ίσως σε ενδιαφέρει!

Ο θεραπευόμενος: Η Λυδία λίθος της ψυχοθεραπείας…

Η εμπειρία μου στην άσκηση της ψυχοθεραπείας μου έχει δείξει πως οι δυσφορικές τάσεις, τα αρνητικά συναισθήματα, η απογοήτευση, η οργή, αλλά και ο βαθμός ικανοποίησης του θεραπευόμενου από τον ψυχοθεραπευτή, η ευγνωμοσύνη του προς τον τελευταίο, η εξ υποκειμένου και αντικειμενική μετρήσιμη ψυχοθεραπευτική πρόοδος, όλα τα παραπάνω, ελάχιστα οφείλονται στις «περγαμηνές» και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του θεραπευτή, ως ειδικού ψυχικής υγείας.

Στις περιπτώσεις που ο τελευταίος δεν είναι εμφανώς κι αδιαμφισβήτητα ακατάρτιστος, ανεκπαίδευτος, αυτογνωστικά και ψυχικά αδαής, ανεπαρκής & απροκάλυπτα κακοποιητικός, τότε ο τρόπος που ο θεραπευόμενος αντιμετωπίζει κι αξιοποιεί την θεραπευτική συνθήκη, που καρπώνεται ψυχικά οφέλη κι εμπιστεύεται την ψυχοθεραπευτική σχέση σε καταλυτικό βαθμό εξαρτάται από την εμβέλεια και το εύρος του συναισθηματικού δυναμικού, τις ψυχικές ποιότητες, την πρόθεση και το σθένος που ο θεραπευόμενος φέρει μαζί του και εναποθέτει το κέντρο της ψυχοθεραπευτικής σχέσης.

Έχεις, και πάντα θα έχεις, τον φίλο, σύντροφο, παιδί, εργασία, σύμβουλο, ψυχοθεραπευτή, νεύρωση κι εχθρό που σου αξίζουν, και είσαι σε θέση να αξιοποιήσεις για την ψυχική και υπαρξιακή σου ωρίμανση.

Άρθρο που ίσως σας ενδιαφέρει!!! Η επιθυμία, η δέσμευση και η ευθύνη στην ψυχοθεραπεία & στην ζωή

Δες τον εαυτό σου... αλλιώς!

Ακόμα κι αν αρνείσαι, τις περισσότερες φορές, να συνειδητοποιήσεις, γνωρίζεις πως, αν και δεν έχεις τον έλεγχο σε ό,τι σου συμβαίνει, ή θα σου συμβεί, εκείνο που σίγουρα μπορείς να επιλέξεις είναι η προσωπική σου εσωτερική στάση και η συμπεριφορική σου αντίδραση σε κάθε συμβάν.

Βλέπω συνεχώς ότι οι άνθρωποι αρνούνται να χρησιμοποιήσουν στις δύσκολες περιστάσεις τις υγιείς επιλογές που έχουν στο ρεπερτόριό τους, όχι από άγνοια, ή αδυναμία, αλλά κυρίως εξαιτίας της υποσυνείδητής τους πρόθεσης να επαληθεύσουν τις κυρίαρχες πεποιθήσεις που έχουν για τον εαυτό τους και την ζωή.

Δηλαδή, πως είναι δυσλειτουργικά ανεπαρκείς, πως η ζωή είναι άδικη, οι άλλοι τους επιβουλεύονται, ο Θεός είναι τιμωρός αφέντης, πως το σκοτάδι και ο φόβος στο τέλος επικρατούν, και άλλα παρόμοια.

Το πιο τραγικά αναληθές που συνήθως πιστεύουν, και γι’ αυτό το προεξοφλούν με την στάση τους, είναι ότι η ανατροπή και η μεταμόρφωση είναι ανήκουστα παιδικά «παραμύθια»…

Κάνε "κλικ" εδώ και διάβασε ένα σχετικό άρθρο! Σ ενδιαφέρει!...

Νευρωτικά προσωπεία & ψυχοθεραπεία

Καθόλου δεν αντιλέγω πως υπάρχει μεγάλη μερίδα «ψυχολόγων» που κατακρεουργούν τους υποψήφιους θεραπευόμενους τους, λόγω των πλημμελών ή και ανύπαρκτων τυπικών και ουσιαστικών επαγγελματικών τους προσόντων, και της απαραίτητης εμπειρίας.

Επίσης, δεν αμφιβάλλω πως είναι αρκετοί εκείνοι οι θεραπευόμενοι που, προσκολλούμενοι εξαρτητικά σε μια ατελέσφορη θεραπευτική συμμαχία, «πιπιλίζουν» απαράκλητα το ίδιο «παραμύθι» της παιδικής τους πληγής για χρόνια, εξιδανικεύοντας τον επαγγελματία & το εσωτερικό τους «παιδί», δυναμιτίζοντας την 
ψυχολογική τους ενηλικίωση.

Ταυτόχρονα όμως, δεν μπορώ να παραβλέψω πως πάρα πολλοί πολέμιοι της ψυχολογίας και της ψυχοθεραπείας, πολλοί μαχητές, θιασώτες της θρησκευτικότητας ή/και της εκκλησίας λοιδορούν εμπαθώς ψυχολόγους και ψυχολογία, βλέποντας στο πρόσωπο της ψυχολογίας το κατάντημα της μετανεωτερικής εποχής.

Αυτοί οι άνθρωποι προσκολλημένοι «αυτο-ερωτικά» στην νευρωτική τους παθολογία, φοβούνται όσο τίποτε άλλο την ανατροπή της.

Υποψιάζονται, η γνωρίζουν, πως μόνο μέσω της καλής ψυχοθεραπείας υπάρχει η πιθανότητα να αποχωριστούν το νευρωσικό τους προσωπείο, το οποίο όμως για την προσωπικότητά τους αντιπροσωπεύει τον πλέον πολύτιμο «θησαυρό»…

Έτσι, κατηγορώντας αδιακρίτως τους ψυχολόγους ως ανεπαρκείς, αήθεις κι επικίνδυνους, το μόνο που περίτρανα… διαφημίζουν είναι τον τρόμο τους μπροστά στο ενδεχόμενο της δικής τους θεραπείας και την αληθινής τους μετάνοιας.

Κάνε "κλικ" εδώ και διάβασε ένα σχετικό άρθρο! Σ' ενδιαφέρει!